Portret van een NON-lid: Linda van Lier

In deze rubriek maakt André Brouwer steeds een klein portret van een NON-lid. Deze keer Linda van Lier, van Image Label Styling

Linda van Lier: ‘Ik kan van alles tegelijk en vind het heerlijk.

Oh, ik heb zo bizar veel gedaan. Toen ik klein was wilde ik iets met paarden dus ik ben stalmeisje geworden, maar toen kwam in 1989 de beurskrach. Mensen die 5000 gulden per maand aan hun paard besteedden hadden dat geld ineens niet meer en  het bedrijf ging  van tachtig naar twintig paarden.
Toen werd ik schoonheidsspecialiste. De medische kant vond ik interessant. Ik ben nogal een wijsneus, dus dan ging ik in de bibliotheek opzoeken welke stoffen er in de producten zaten en vervolgens aan mijn bazin uitleggen waarom die producten niet werkten.
Ik heb toen een lijstje gemaakt waar ik wel en niet goed in was. Ik wist nog niet dat ik dyslectisch was en dan kies je onbewust dingen waar je niet hoeft te schrijven.

Linda werd Leo

Op de landbouwschool was ik goed in lassen, dus ik ben de mbo metaalbewerking gaan doen en ik werd lasser. Ik werkte aan lichtdoorlatende constructies, 20 meter en hoger. Daar stond ik nog in mee in De Telegraaf, omdat ik het enige meisje in Europa was dat dit werk deed. Ik heb toen ook mijn naam in Leo veranderd, want als iemand Linda riep, viel de hele bouw stil. In die tijd deed ik ook veel aan rugby en het was toch wel heel zwaar werk.

In de krant zag ik een advertentie staan. Je moest commercieel talent hebben en in het buitenland willen werken. Ik ging solliciteren en kwam in een zaal met driehonderd mannen. Of ik wist waarop ik solliciteerde? Nee eigenlijk niet. Het ging om een baan als beursmakelaar in Düsseldorf. Ik ben volledig opgeleid en heb dat ook enkele jaren gedaan. Het verdiende goed, mijn vrienden hadden een fiets en ik dacht al aan een BMW cabrio. Maar ook een wilde wereld, veel drugs- en alcoholproblemen en maagzweren. Ik zag waar dit beroep anderen toe bracht en daar paste ik voor.

Voetjes weer op de vloer

Ik wilde weer met mijn voetjes op de vloer en dacht: hoe kun je zo snel mogelijk een huis en weer een normaal sociaal leven leiden. ‘Horeca of taxi,’ zei iemand. Alles waar een motor in zit, vind ik leuk dus het werd het laatste.
Alles wat ik nu bereikt heb, komt daar vandaan. Uit de minst betaalde baan, heb ik het meest gehaald: Ik ben er de vader van mijn kind tegengekomen. Mijn huidige vriend stapte ooit als klant mijn taxi in en een collega van toen is nu mijn beste vriendin.

Dit bedrijf heb ik ooit opgestart met een andere collega. Ik kwam iemand op de taxi tegen en zijn broer had een eigen bedrijf waarin een contract met labelfabrikant in zat, maar die kon er niets mee. Er zaten gevestigde bedrijven in Nederland, maar wij stapten er met een veel modernere blik in. We waren ook de eerste in Nederland met een website.

Dyslexie

Ik heb het nooit zo gezien, maar op school werd het me als een enorme handicap aangerekend. Eerst was ik dom. Op de lagere school in Schagen hebben ze een mondelinge intelligentietest gedaan en toen kwam er HAVO/VWO uit. Dan krijg je het volgende stempel: ze is lui, want ze kan het wel.

Een vrouw in de trein die me zag schrijven merkte op dat ik zwaar dyslectisch was. Toen ben ik over de schaamte heengestapt. Van de landbouwschool ben ik direct naar HBO overgestapt. Ik heb een HBO-opleiding economie, marketing en sales gedaan. Twee jaar lang heb ik me helemaal gek geleerd.

Van de hak op de tak

Voor mijn 25^e wilde ik een eigen bedrijf, maakte niet uit wat, al waren het wc-rollen. Ik ben geen reclamebureau, maar een productontwikkelaar. Mensen komen met een idee, filosofie en ik zet dat om in een label dat hun merk versterkt. Mijn meerwaarde is dat ik niet met één fabriek werk, maar met de meest uiteenlopende bedrijven over de hele wereld. Ik weet welke weverijen investeren in nieuwe machines. Dan krijg je ook niet van die labels die scheef zitten en kriebelen. In alle continenten heb ik productie zitten, zodat ik de lijnen zo kort mogelijk kan houden. Ik zorg ook voor transport en distributie, je komt hier binnen en ik regel het voor je.

Ik heb geen personeel, ik doe alles alleen. Mijn personeel zit in de fabrieken, ik ben de spin in het web en ik jaag aan. Ik vind het heerlijk, ik ben een vrij hectisch persoon en kan van de hak op de tak springen. Ik blijf altijd bewegen, ik zoek nieuwe dingen of nieuwe dingen zoeken mij.

Mannen met dikke sigaren

Vroeger dacht ik dat ondernemersverenigingen als het NON ‘old boys’ netwerken waren met mannen met dikke sigaren. Ik ben een keer meegegaan en ik zag alleen maar leuke jonge mensen met veel inspiratie en openheid. Het is eigenlijk één grote vriendenclub. Je ontmoet leuke mensen en hoort inspirerende verhalen.

En ook mijn nieuwste trots, mijn webshop klikboxen.nl heb ik mede aan het NON te danken. Ik heb hem samen met David Stomph van Yumula gemaakt. Deze handige hangtags worden in de meest bizarre bedrijfstakken gebruikt, bijvoorbeeld bollenboeren, die hangen er een kaartje of een dingetje aan.

Het is echt mijn trots, ik zie er ook mij toekomst in als ik wat ouder ben, mijn pensioen als het ware.